2007

IN MEMORIAM PIERRE BOUMANS

H.G.M. Rutten

Je moet wel een sterke man zijn, wil je op je 71ste jaar nog beginnen aan het maken van een groot beeldhouwwerk. Zeker als dat betreft een replica van de beroemde kunstenaar Jan van Steffeswert. Diens werkstukken kenmerken zich door een groot vakmanschap en een gedetailleerde afwerking.

Wil je daarvan een replica maken, dan moet je eveneens een groot vakman zijn en een groot doorzettingsvermogen hebben.
Pierre Boumans was zo’n sterke man, met de capaciteiten die voor het maken van het beeld nodig waren.
Tijdens de tentoonstelling in november 1992 over Antoon Stokbroekx en zijn afstammelingen in de kunst, waarvoor hij zelf ook enkele werkstukken leverde, kwam het bestuur van het museum in Stevensweert op de gedurfde gedachte Pierre te vragen om een replica te maken van een beeld van Jan van Steffeswert. De voorkeur ging uit naar het originele beeld dat zich het dichtst bij Stevensweert bevond en dat was de St. Anna-te-Drieën in de parochiekerk van Pey.
Toen enkele mensen van het museumbestuur het hem in de Protestantse kerk van Stevensweert vroegen, vertrok zijn gezicht maar tegelijk lichtten zijn ogen op. Hij vond het een enorme eer een beeld van deze kunstenaar te mogen maken, ondanks zijn twijfel of het hem wel zou lukken.
Van te voren maakte hij een uitgebreide studie van Jan van Steffeswert en speciaal van het bewuste beeld. Op een tentoonstelling in Uden bekeek hij het kunstwerk van alle kanten. Diverse keren ging hij daarna kijken in de kerk van Pey. Foto’s en aantekeningen werden gemaakt en toen ging Pierre aan de slag. Eerst als proef in klei en daarna het echte werk.
Ik zie het grote rechthoekige blok hout nog staan in zijn kleine volgepropte werkplaats in de tuin van de Eburonenstraat nummer 3 in Stein. Vaak ging ik vanuit Stevensweert daar kijken, soms op eigen initiatief en soms wanneer Pierre belde: “Kom eens kijken, ik ben weer een stuk verder”. Met grote bewondering zag ik bij elk bezoek het stoere blok meer en meer transformeren in een herkenbaar beeld, ik zou bijna zeggen van vlees en bloed.
Groot was de tegenslag voor Pierre toen zijn echtgenote Maria in 1994 stierf. Hoe graag had hij gewild dat zij het uiteindelijke resultaat nog had kunnen zien. Het werk aan het beeld stond een tijdje stil maar ondanks dit grote verlies ging Pierre door met wat hij als zijn grote opdracht beschouwde. Wel voelde hij steeds meer de gevolgen van de ouderdom. Het harde eikenhout had hij al eerder vervangen door gemakkelijker te bewerken lindenhout. Met elke slag op de beitel zag hij het beeld beter worden en hij zei: “Jan van Steffeswert kijkt over mijn schouder mee of het goed wordt!”
En het werd goed! Toen het beeld dan eindelijk af was, hebben we het kale hout samen ingestreken met beits. Hij had me daarvoor gevraagd en ik zal die ceremonie, zo mag je het wel noemen, nooit vergeten.

Toen kwam de onthulling in het museum van Stevensweert op 16 december 1995. Wat zal er door hem zijn heengegaan, toen de burgemeester van Maasbracht “zijn” kunstwerk onthulde en het bewonderende applaus opsteeg? Dankbaar was hij voor de grote waardering die hij terecht van iedereen ondervond.
Het beeld kreeg een mooie plaats in het museum en werd in 2006 verplaatst naar een nog betere locatie in de bovenzaal. Daar kwam Pierre, met zijn familie, het beeld voor het laatst bekijken op zondag 16 september 2007, kort na zijn 86ste verjaardag. Verzwakt en moeizaam beklom hij met hulp de trap. Maar boven, bij het beeld, leefde hij op en dat leverde nog enkele mooie foto’s op. Bij zijn vertrek stak hij zijn hand uit het autoraampje en zwaaide ten afscheid.

Sinds de vervaardiging van het beeld gingen mijn vrouw Annie en ik elk jaar bij Pierre op bezoek. Dat was geen verplichting; het stond niet in een of ander contract. Nee, Pierre vond dat fijn en wij vonden dat fijn. Het waren gezellige uurtjes, eerst met een kopje koffie en daarna steevast met een glas wijn. Helaas zagen we ook de lichamelijke achteruitgang, het ging steeds minder goed met de sterke man die hij eens was. Toen hij in het ziekenhuis terecht kwam, bezochten we hem daar op zondag 23 december 2007, vlak voor Kerst. Zijn lichamelijke toestand was zwak maar hij klaagde niet. Er was een zekere berusting, misschien met een voorgevoel voor wat onvermijdelijk komen zou.

Pierre is gestorven op maandag 14 januari 2008 in Zorgcentrum Odilia te Geleen, we kunnen niet meer bij hem op bezoek gaan. Door zijn beeld zal hij echter altijd verbonden blijven met het museum in Stevensweert. In oktober liet hij door zijn zoon Wil nog zijn beeldhouwershamer naar ons toe brengen. Die kreeg een plaatsje in de vitrine naast het beeld, beter kan het niet.
Pierre, bedankt voor alles, namens het museumbestuur, maar ook persoonlijk van Annie en mij. We zullen je erg missen.